We wachten af!
1 cm ontsluiting dus.. En de baarmoederhals is verkort naar 1,5 cm, ipv 3 à 4 cm, en ze heeft de zachtheid van een tong, ipv het puntje van de neus. Zo wordt het me beschreven door vroedvrouw Marieke. Wat dus al een goed teken zou zijn.
Mijn gyneacologe wordt telefonisch goed op de hoogte gehouden van alle vorderingen en zelf komt ze die middag ook langs.
Het geeft me een goed gevoel dat ze hier niets willen forceren, en zoveel mogelijk alles op de natuurlijke manier willen laten verlopen - zolang de baby niet in gevaar komt uiteraard!
Alles gaat goed, de monitor toont een goede stabiele hartslag aan van ons kleintje, en bij mij toont de "weeënteller" wanneer ik weeën heb; hoewel ik dat ook wel weet zonder die monitor! ;)
We zien op de monitor dat ons kleine ventje zijn hartslag plots stijgt tot 146 als ik lach, of als de vroedvrouw haar telefoon gaat. Hij voelt zich perfect!
Het gaat traag..
Om 16u30 wordt opnieuw de ontsluiting gecontroleerd. Ik wil jullie niet bang maken, maar ik vind dit onderzoek STUK-KEN pijnlijker dan de weeën zelf!
Helaas voor mij, ondanks de piek op de "weeënteller" tot 94, is er slechts een halve cm bijgekomen. We zitten dus nu op 1,5 cm ontsluiting in totaal.
Even samenvatten: de weeën zijn begonnen om 3u 's nachts. 13,5u later zit ik nog maar op 1,5 cm ontsluiting, terwijl je 10 cm nodig hebt om te kunnen bevallen!! Waar gaat dat eindigen!??
Het gaat zeer traag..
Om half 7 's avonds zit ik op 2 cm ontsluiting.
Ik begin moe te worden, en soms kan ik me geen houding geven om de wee goed op te vangen. Op een bepaald moment rust ik al liggend even uit op bed, wanneer er een wee aankomt, en ik kan niet anders dan me plots rechtduwen om ze de baas te kunnen - waarbij ik nogal lomp rechtkom en m'n elleboog schaaf aan de lakens. (hoe doe je dat!)
Nu komen de weeën om de twee-drie minuten, dus veel tijd om te recuperen heb ik niet. Daarom ga ik regelmatig in bad gaan zitten voor een 1,5u à 2u.. Zo lukt het me beter om ze op te vangen.
Het bevallingsbad op onze kamer
Vliezen breken
Om 00u15 zitten we op 3 cm ontsluiting.
4 uur later volgt een nieuwe controle, we zitten nu op 4 cm.
Het vlot dus niet echt..
En ik heb alsmaar minder kracht. Ik ben moe, ik wil slapen, mijn ogen vallen dicht, tussen de weeën door. Er wordt overlegd met de gyneacologe van wacht en ze besluiten om mijn vliezen te breken, als ik hier zelf achtersta.
En ja, ik sta achter die beslissing. Het kan zo niet blijven duren. Andy maakt zich bovendien zorgen om mijn toestand, en om die van ons kleintje. Want als ik nu al uitgeput ben, wat gaat het dan zijn binnen een paar uur?
Daarna ga ik terug in bad, om de weeën die nu veel feller zullen komen, op te kunnen vangen.
Ik kan niet meer!
Een half uurtje later kreun ik tegen Andy dat de baby eruit moet. Ik zie het niet meer zitten, ik kan niet meer, ik ben op. Ik voel dat het echt nodig is dat er iets gebeurt!
En dus volgt de beslissing om een epidurale te vragen.
De vroedman had het al zien aankomen, hij wist dat ik dit zo niet zou volhouden. Maar chapeau, want hij liet ons zelf die keuze maken, zonder de baby in gevaar te laten brengen.
Alles wordt klaargemaakt, en om iets na 6 's ochtends voel ik de laatste wee "bewust", vooraleer de epidurale volledig werkt..
En dan volgt.. rust..
(Lees hier hoe onze kapoen geboren wordt! : http://dreamymama.blogspot.be/2013/02/dag-0-finn-wordt-geboren-deel-3.html)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten